Beautiful Monster - OO2.

POV Key.

Maandagochtend 7:11
Ik zucht als ik wakker word van de wekker die op mijn nachtkastje stond te piepen. Ik sla met mijn hand het ding uit en kreun vermoeid en laat me weer vallen in de dekens. Ik had écht geen zin in school. Het was steeds weer hetzelfde liedje. Ik ging wel naar alle lessen, maar als ik er eenmaal was deed ik niet veel anders dan slapen. Ik ben áltijd moe. Ik help mijn moeder dan meestal wel tot 's avonds laat, maar ik vind het eigenlijk geen excuus. Maarja, ik kan er niet heel veel aan doen.

Laatst had ik weer een gesprek gehad met mijn decaan, omdat ze bezorgd was om mijn cijfers. Ik haal net aan voldoendes en soms zit er een onvoldoende tussen, wat dus niet zo'n probleem is, maar als je het vergelijkt met mijn cijfers uit het vorige semester ben ik echt heel erg achteruit gegaan. Ze had me die bezorgde, zogenaamd geïnteresseerde blik gegeven, maar ik had gezegd dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Ik kwam er wel weer bovenop. En ik ging tenminste wel over, ook als ik zo bleef doorgaan.
Ze had wel gedreigd met dat ze me uit het voetbalteam zou halen als mijn cijfers slechter zouden worden, maar ik had haar ervan verzekerd dat dat niet zou gebeuren. Ik wilde tenslotte echt niet stoppen met voetballen, dus ik zou er veel voor over hebben bij het team te kunnen blijven.

Als ik na nog vijf minuutjes liggen mijn moeder hoor gillen dat ik nu toch echt op moet staan zucht ik diep, maar hijs ik mezelf toch uit bed. Ik neem een vlugge douche, kleedt me aan en loop dan naar beneden. Mijn ontbijt neem ik maar mee, want als ik op de klok kijk zie ik dat ik niet erg veel tijd meer heb. Ik moest de bus natuurlijk niet missen, want dan moest ik fietsen, wat dus echt veel te lang zou duren wilde ik nog op tijd komen. 'Annyeong umma!', roep ik nog naar mijn moeder voor ik door de deur verdwijn.

Maandagochtend 8:22
Ik tikte wat met mijn pen op het hout van de tafel, terwijl mijn blik verveeld voor me uit gericht waren. Ik kijk even schuin opzij naar Minho en Taemin, die wat aan het praten waren. De leraar was een beetje laat. Het kwam niet vaak voor, maar meestal namen wij leerlingen er wel ons voordeel uit en begonnen we met kletsen. Het was maandag, dus dan viel er altijd wel wat te vertellen over het weekend ofzo. Ik had niet echt veel gedaan en dus ook niet echt wat te vertellen, maar toch kwam Amber even later naast me zitten en begon ze vrolijk over haar weekend te vertellen.

Na een paar minuten komt toch de leraar binnenstormen en gaat iedereen terug naar zijn plek. Ik glimlach nog even naar Amber en zeg haar dat ik haar zo wel zou spreken in de pauze. We hebben namelijk niet elke les samen.

Ik richt mijn aandacht dan op de leraar en kijk hem vragend aan als hij zijn ogen opeens op de deur richt. Ik frons licht en draai mijn hoofd dan ook maar naar de deur. Er komt iemand binnen, waarvan ik nu alleen nog maar zijn rug zie. De jongen doet de deur achter zich dicht en loopt dan direct richting de tafel van de leraar, waarna hij zich omdraait naar de klas. Zodra zijn gezicht te zien is hoor ik een paar anderen ook wat schrikken. Nee, de jongen was niet lelijk of eng of wat dan ook. Hij was zo ongelofelijk knap dat het niet menselijk meer was.

Ik weet mijn gezicht gelukkig wel normaal te houden in vergelijking met een paar andere leerlingen, die de jongen met grote ogen en open mond aan het aanstaren waren. De jongen kijkt even opzij naar de leraar, die even kort knikt. 'Klas, dit is Jonghyun. Hij is nieuw op school en jullie nieuwe klasgenoot.'
Mijn ogen glijden van de leraar weer naar Jonghyun, die nu zijn mond opendeed om wat te zeggen.
'Danku meneer Shin.' Zijn stem paste bij hem. Hij was even zuiver en mooi als dat de jongen zijn uiterlijk was.
'Je mag daar gaan zitten, naast Kibum.'
Het duurt even voor ik doorheb wat meneer Shin eigenlijk had gezegd. Ik kijk wat verbaasd naar de lege plek naast mij, waar eigenlijk Chase had moeten zitten. Ik vraag me af waar hij is.

Ik word dan echter weer uit mijn diepzinnige gedachten gehaald doordat de knappe jongen voor mijn neus verschijnt en zich laat zakken op de stoel naast mij. Hij kijkt even opzij naar me en ik moet nu echt moeite doen niet te gaan staren of naar adem te snakken. Hij was nog knapper van dichtbij. Het was gewoon niet normaal meer.
Hij glimlacht lichtjes naar me en zijn aparte, groene ogen twinkelen wat terwijl hij me aankijkt.